Επέστρεψα μόνη.Μόνη και ηττημένη.Ηττημένη απ' τη μοίρα,το φόβο,την περηφάνεια,τον ίδιο μου τον εαυτό.Χωρίς να σ' έχω δει.Γιατί δεν είχα το θάρρος να σε ψάξω και γιατί η μοίρα δε μας έφερε κοντά αυτή τη φορά που σε είχα τόσο πολύ ανάγκη.Λένε ότι πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας.Εγώ ποτέ δεν το έκανα αυτό.Γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι μας δίνονται οι ευκαιρίες στη ζωή και υποστήριζα ότι όλα είναι προκαθορισμένα πολύ πριν καν αποφασίσουμε κάτι εμείς.Έτσι είναι τελικά?

Να μετανιώσω που δεν έκανα ότι περνούσε απ' το χέρι μου για να είμαστε μαζί ή να κατηγορήσω τη μοίρα,το πεπρωμένο που δε μας έφερε μαζί?

Πάντα θα με βασανίζει αυτή η απορία...Αν σε είχα πάρει τηλεφώνο τι θα είχε αλλάξει?Ή αν είχα ξεκαθαρίσει απ' την αρχή τι ήθελα?Ή αν ζούσαμε στην ίδια πόλη?Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές μας τότε...?

Και τώρα κατέληξα πάλι εκεί που δεν έπρεπε...Σε κατάθλιψη.Σε απογοήτευση.Σε παραίτηση απ' τη ζωή.Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε μαζί...?Δεν το καταλαβαίνω...!

Μόνη μου παρηγοριά η μουσική και το βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη".

"Τον περίμενα όλη μέρα, αλλά ήξερα ότι δε θα έρθει.Μερικές φορές γνωρίζουμε κάτι χωρίς να ξέρουμε πώς, και αρνιόμαστε να το παραδεχτούμε.Οι ώρες περνούσαν και τον περίμενα με ένα δυνατό συναίσθημα μοναξιάς,λύπης,σπατάλης...Χαθήκαμε - το αισθάνθηκα τόσο έντονα,που 'θελα να  βάλω τα κλάματα,να κλάψω σιγανά σαν δαρμένο σκυλί.[...]Κάθισα στο κρεβάτι μου μη ξέροντας τι να κάνω,ένας πόνος υπόγειος μ' έκανε να τρέμω,ήθελα να ξεσκίσω,να καταστρέψω,να μηδενίσω...

[...]Έπειτα αισθάνθηκα κυνική στη σκέψη ότι όλη η ζωή δεν είναι παρά μία αναμονή και όλες μας οι πράξεις το αποτέλεσμά της."

Δεν καταλαβαίνω...Γιατί εγώ είμαι ακόμα στην αίθουσα αναμονής?

Το 'χω λατρέψει το παρακάτω τραγούδι.Με περιγράφει απόλυτα!

Υπάρχουν όμως κάποιες ερωτήσεις που δεν πρέπει να κάνει κανείς.Μόνο που πριν τις θέσεις,δεν το ξέρεις ακόμα.Μετά το αντιλαμβάνεσαι.Πας σαν ζώο στη σφαγή -εμπιστεύεσαι το αφεντικό σου- και νιώθεις ξαφνικά ένα μεγάλο χτύπημα στο κεφάλι κι αμέσως μετά τη λεπίδα να εισχωρεί στο κορμί σου.Είναι όμως αργά.

Το ξεκαθάρισμα με πόνεσε.Πολύ.Μπορεί και να το έκανες πιο σκληρό για να με βοηθήσεις να ξεκολλήσω οροστικά από σένα.Δεν το ξέρω και δε θα το μάθω ποτέ.

"Για πες μου κάτι...Τελικά γιατί χωρίσαμε τότε?" αναβλύζει κάποια στιγμή αυθόρμητα η ερώτηση που έχει περικυκλώσει τόσα χρόνια την καρδιά μου."Όσο και να ταλαιπώρησα το μυαλό μου, δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί."

"Απλά ήρθες στη στιγμή μου τη λάθος στιγμή" απαντάς αμήχανα.

Όλο το γκρέμισμα της ζωής μου,όλο το τσάκισμα της προσωπικότητας μου χώρεσε σε μια σύντομη ανέμελη πρόταση...

Το λες "απλά",θαρρείς και δε συνέβη τίποτα το σημαντικό.Μα δεν ήταν απλά για μένα!Εγώ κομματιάστηκα,κουρελιάστηκα τότε!Κόντεψα να αφήσω τον εαυτό μου να πεθάνει!

[...] Αισθάνομαι εντελώς γελοία.Έζησα ένα ψέμα.Όσο σκέφτομαι ότι εμείς οι άνθρωποι τα παίρνουμε τα πράγματα τόσο κατάκαρδα,τόσο σοβαρά,ενώ όλα βασίζονται σε μια ιδέα,σε μια απάτη ή αυταπάτη...

[...] Αιμορραγώ εσωτερικά που συνειδητοποιώ το μέγεθος της απάτης που εζησα.Μια απάτη που καυόρισε τη ζωή μου ολόκληρη.Με χρησιμοποίησες για να περάσεις καλά.Για να είσαι ασφαλής.Πόσο με πονάει!Κοίτα να δεις...!Η ισορροπία μιας ψυχής μπορεί να ακουμπά πάνω σε φούμαρα!

Μου έρχεται να γελάσω.Με τον εαυτό μου.Όταν σκέφτομαι ότι εδώ και μήνες ονειροπολώ τη ρομαντική αναγέννηση του έρωτά μας...Έχει δίκιο η μάνα μου!Είμαι αδιόρθωτη.Δε θα γίνω ποτέ σοβαρή ώστε να μην παίρνω τα πράγματα στα σοβαρά.Όλα είναι ένα ψέμα,μια ψευδαίσθηση...

[...] Μένω μετέωρη.Τι θα την κάνω τώρα αυτήν την αγάπη?Αυτό το παραμυθένιο όνειρο?Θα το βάλω πάλι στο συρτάρι?

Θα πεθάνω με τούτη την ανεκπλήρωτη αγάπη ζωντανή και άσβηστη στην καρδιά μέχρι το τέλος?

Απόσπασμα απ' το μυθιστόρημα της Ζοέλ Λοπινό-Μαστραντώνη "Χάρτινος Έρωτας" 

Μήπως κι εγώ άδικα στεναχωριέμαι για μας?Μήπως όλα είναι η ιδέα μου?Μήπως ποτέ δεν ένιωσες κάτι αληθινό και βαθύ για μένα?Πώς θα μάθω?

Χαμένες αγάπες,στιγμές απουσίας,χαμένες για πάντα στιγμές...

Το ξέρω πως δεν θα ξανάρθεις
πάει καιρός που δεν με ψάχνεις
έπαψα πια στο γυρισμό σου να ελπίζω
σιγά σιγά στη μοναξιά μου συνηθίζω
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μα είναι στιγμές που σ΄έχω ανάγκη
κι άλλες στιγμές που σε μισώ
πώς με κατάντησε η αγάπη
μόνος τα βράδια να περνώ

Κουράστηκα να περιμένω
τον εαυτό μου να παιδεύω
να μην μπορώ απ΄τη σκιά σου να ξεφύγω
σε αδιέξοδο μαζί σου καταλήγω
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μα είναι στιγμές που σ΄έχω ανάγκη
κι άλλες στιγμές που σε μισώ
πώς με κατάντησε η αγάπη
μόνος τα βραδιά να περνώ

Για σένα είναι κι αυτό το τραγούδι...Για σένα που είσαι μακριά μου και δε ξέρω καν αν με θυμάσαι...

Το κακό είναι ότι ακόμα ελπίζω στο γυρισμό σου και σε μια δεύτερη ευκαιρία για μας.Όσο κι αν προσπάθησα,δε σε ξέχασα.Και νομίζω ότι όσο και να προσπαθήσω,δε θα τα καταφέρω ποτέ.Γιατί απλά πάντα σε έχω ανάγκη κι όχι μόνο κάποιες στιγμές.Πάντα...Μεγάλα λόγια!Αν όμως αυτά τα μεγάλα λόγια τα νιώθω αυτή τη στιγμή?Αν αυτή τη στιγμή νιώθω ότι σε χρειάζομαι όσο ποτέ κι ότι θέλω να σου μιλήσω,να μάθω τι κάνεις,πώς περνάς,αν με σκέφτηκες καθόλου από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε...?Αν θα 'θελες να ξαναδοκιμάσουμε...?

Κι αν τα νιώθω,τι σημασία έχει!Αφού δε θα στα πω ποτέ...Αφού φοβάμαι πάρα πολύ την απάντησή σου:"Ξέρεις...είμαι καιρό τώρα ερωτευμένος με κάποια άλλη.Δε θα 'θελα να γίνει κάτι μεταξύ μας.Καλύτερα να κόψουμε κάθε επαφή."

Όχι!Δε θα στα πω.Αφού το ξέρω...!Δεν υπάρχει καμία ευκαιρία για μένα!Σου είμαι τόσο αδιάφορη.Μα,γιατί να ασχοληθείς μαζί μου?

Πες μου όμως,γιατί εγώ ασχολούμαι τόσο πολύ μαζί σου?Και πες μου...Πώς θα το σταματησώ αυτό?Πώς θα σταματήσω να σε σκέφτομαι?Πώς θα σε ξεχάσω?